Oratorium Świętej Barbary na wzgórzu Celio
Budowę datuje się na XII-XIII wiek, jej obecny kształt jest konsekwencją licznych renowacji przeprowadzanych przez kardynała Cesare Baronio w latach 1602-1603.
Do 1870 r. tradycja nakazywała, że w Wielki Czwartek sam Papież podawał w tym oratorium posiłek 13 biednym osobom.
Święta Barbara to pierwsze z trzech oratoriów Celio, to po lewej stronie. Papież Leon XII w 1828 roku nadał to i dwa pozostałe oratoria kapitule Santa Maria Maggiore, która należy do nich do dziś.
Budynek zbudowany jest na istniejących wcześniej rzymskich konstrukcjach z II i III wieku, dobrze widocznych z klifu Scauro.
Wnętrze oratorium ma plan prostokąta i posiada w tylnej części ścianę apsydową.
W tej absydzie, czyli niszy, znajduje się posąg błogosławieństwa św. Grzegorza Wielkiego, wykonany przez Nicolasa Cordiera w 1602 roku.
Do jego stworzenia Cordier użył zakupionego od siostrzeńca Michała Anioła bloku marmuru, na którym artysta naszkicował już niedokończone dzieło.
Na środku sali znajduje się marmurowa płyta z epoki rzymskiej z III wieku; spoczywa na marmurowych wspornikach, elegancko ozdobionych gryfami i palmami.
Według tradycji to właśnie na tej płycie święci Sylwia i Grzegorz rozdawali chleb ubogim.
Legenda głosi, że pewnego dnia podczas rozdawania posiłku wśród dwunastu biednych ludzi siedział anioł. Dla upamiętnienia tego faktu w połowie XV w. na płycie wyryto pamiątkowy napis w języku łacińskim: „Bis sanos hic Gregorius pascebat egentes / angelus et decimus tertius accubuit”. Oznacza to, że tutaj święty Grzegorz nakarmił biednych / a anioł usiadł jako trzynasty.
Ściany oratorium ozdobione są freskami z cyklem obrazów przedstawiających jedenaście szczególnie ważnych momentów z życia św. Grzegorza Wielkiego.
Wszystkie freski zostały namalowane przez Antonio Viviani w latach 1603-1604 i przedstawiają: Miłosierdzie św. Grzegorza, Jego wybór na opata klasztoru, Pojawienie się anioła przy stole ubogich, Grzegorz w akcie pisania, Św. Barbara , San Nereo, Sant'Achilleo, Santa Flavia Domitilla, Posłanie Augustyna do ewangelizacji Anglosasów, Mnisi w obecności królów Ethelbert i wizja Dziewicy Maryi.
To oratorium jest położone najdalej na lewo, jest najciemniejsze z całej trójki, a obrazy są trudniejsze w interpretacji, mimo że są szczególnie sugestywne.